En başından beri bir hiçtim. Bunu geç de olsa fark ettim. Yürüdüğüm yol boyumdan daha uzun olmadı asla. Ve duruldukça büyümem, serpilmem, daha az yürür oldum.
Dünyayı merak etmedim. Başka şehirlerde, başka ülkelerde, başka hayatlar yoktu benim için. Burada bekçi değil, bekleyendim. Beklediğim gelince, ona da beklemesini söyleyeceğim ve bekleyenler çoğalacak zamanla. Zaman da çoğalacak.
Birbirlerini süzecekler ve konuşmaları gereken anda konuşmaya başlayacaklar. Ben dinleyeceğim. Söylediğim her söz onları dinleyecek. Sesim, duymadıkları ama çoğalan zamanla beraber içlerinde demlenecek bir anlam olacak.
Düşlerimin sahibi olacaklar. Ve ben arada sırada, bindikleri dolmuşta, yorgunluktan ayakta uyuyan bir gölge olacağım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder