8 Eylül 2007 Cumartesi
Yeryüzündeki bütün vakitleri değil belki, ama bütün akşamları anımsamak isterdim.
Etiketler:
Laff...
3 Ağustos 2007 Cuma
Dibe Vurmak!

Biz, kumarbazlar;
ceplerimizde As'lar, hileli zarlar,
düşlerimizde hayatı taşıdığımız için
ağır çektik diğer dünyalılardan...

18 Temmuz 2007 Çarşamba
Çocuklar peşime takılmasın da...
Ne zaman konuşmaya başlasam; özenle seçtiğim kelimeler için bile sözlüğe bakmaya gereksinim duyuyor buradaki çocuklar. Oysa ben neredeyse çözdüm onların dillerini. Yanlışlıkla Türkçe konuşsalar, yabancı bir dil gibi geliyor bana. Beni sevip sevmemeleri umrumda değil de, severlerse fena. Peşime takılırlarsa, hayat çok acımasız davranabilir onlara. Onlarsa, çok temizler henüz, ağızları ne kadar bozuk olsa da...
Kasaba kurnazı da olsalar, büyük şehrin ufacık tozları da olsalar; rüyalarını daha kundaktayken becermeye çalışır benim sırtımdan inmeyen dünya.
Kasaba kurnazı da olsalar, büyük şehrin ufacık tozları da olsalar; rüyalarını daha kundaktayken becermeye çalışır benim sırtımdan inmeyen dünya.
Etiketler:
Metinler
22 Haziran 2007 Cuma
YENİDEN BAŞLAYANLAR İÇİN BİSİKLET SÜRME TEKNİKLERİ
Yazmaya zaman aramaktan vazgeçince artık neredeyse ağzına kadar dolduğunu farkettim sürahinin. Dökülsün, taşsın hatta kırılsın diyordum ki içim el vermedi. Ben de biraz da ağırdan alan sevgili edasıyla sadece yanağımdan öpmesine izin veriyorum şimdilik. Tabi çoğunluk mecburiyetten böyle, yoksa çoktan altına yatardım kuytu bir köşede. Şimdilik seviyeli beraberliğe devam. Nişanı atmazsa nazımdan bıkıp hayırlı bir yuva da kurarız belki.
Çocukken, anneannemin bahçesindeki fırının damından karşı tepelere bakardım. O tepeler yunanistan sınırları içinde, yunanistan da dünyanın sonu gibi bir şeydi benim gözümde. Oraya gitmek gelirdi de içimden, tam ters yöne bakıp uçsuz bucaksız ovaları gördüğümde "biz ayrı dünyaların insanlarıyız" derdim. Zamanla aynı şeyi Anadolu için de düşünür oldum. Sonunda da ait olamamak duygusu/burukluğu/acısı hayatımın gerçeği oluverdi. Çocukluğumun, dolayısıyla hayatımın % 99'unu geçirdiğim yerlerin şimdiki haline bakınca ait olamamak mutluluğa dönüşüyor. İstanbul'lu olduğumu da(daha doğrusu kendime bula bula bir burayı o da kağıt üstünde vatan ilan etmek zorunda kalışımdan) ancak askere gelince farkettim. Ancak buradaki çoğunluğun nüfus cüzdanlarındaki memleketlerini neredeyse hiç görmemiş olduklarını fark edince içimden tekmilimi "Güray ONOK, İTHAKA" diye vermek geçiyor...
Çocukken, anneannemin bahçesindeki fırının damından karşı tepelere bakardım. O tepeler yunanistan sınırları içinde, yunanistan da dünyanın sonu gibi bir şeydi benim gözümde. Oraya gitmek gelirdi de içimden, tam ters yöne bakıp uçsuz bucaksız ovaları gördüğümde "biz ayrı dünyaların insanlarıyız" derdim. Zamanla aynı şeyi Anadolu için de düşünür oldum. Sonunda da ait olamamak duygusu/burukluğu/acısı hayatımın gerçeği oluverdi. Çocukluğumun, dolayısıyla hayatımın % 99'unu geçirdiğim yerlerin şimdiki haline bakınca ait olamamak mutluluğa dönüşüyor. İstanbul'lu olduğumu da(daha doğrusu kendime bula bula bir burayı o da kağıt üstünde vatan ilan etmek zorunda kalışımdan) ancak askere gelince farkettim. Ancak buradaki çoğunluğun nüfus cüzdanlarındaki memleketlerini neredeyse hiç görmemiş olduklarını fark edince içimden tekmilimi "Güray ONOK, İTHAKA" diye vermek geçiyor...
Etiketler:
Günlükler
"Yazmak için yaşamak"
***
Yazının keşfedilebilir bir şey olduğuna inanırım. Keşfetmek için de öncelikle hareket, sonra da seyahat etmek gereği olduğu da aşikar. Şimdi, aralarında seyahate çıktığım insanların her biri de birer keşif benim için. Genellikle, benimle yeni tanışan insanların çekimserliğini taşıyorlar üzerlerinde, sevip sevmemek konusunda kararsızlar. Yinede sık sık paslaşıyoruz. Dünyanın düz olduğu zamanlardan kalma çocuksulukları umut dolduruyor içime. Mutsuz olsaydım, muhakkak mutlu ederdi bu beni.
***
Sık sık sağa sola attığım ve atar atmaz unuttuğum yazılarımdan birine rastladım geçenlerde. Şöyle bitiyordu:"üzgünüm dostlarım. beklemeye mecburuz, karşılıklı iki kadeh tokuşturmak için, cehennemin görüş günlerini..."
Yazının keşfedilebilir bir şey olduğuna inanırım. Keşfetmek için de öncelikle hareket, sonra da seyahat etmek gereği olduğu da aşikar. Şimdi, aralarında seyahate çıktığım insanların her biri de birer keşif benim için. Genellikle, benimle yeni tanışan insanların çekimserliğini taşıyorlar üzerlerinde, sevip sevmemek konusunda kararsızlar. Yinede sık sık paslaşıyoruz. Dünyanın düz olduğu zamanlardan kalma çocuksulukları umut dolduruyor içime. Mutsuz olsaydım, muhakkak mutlu ederdi bu beni.
***
Sık sık sağa sola attığım ve atar atmaz unuttuğum yazılarımdan birine rastladım geçenlerde. Şöyle bitiyordu:"üzgünüm dostlarım. beklemeye mecburuz, karşılıklı iki kadeh tokuşturmak için, cehennemin görüş günlerini..."
2 Haziran 2007 Cumartesi
Marifet
Marifet hiç ezilmemek bu dünyada
Ama biçimine getirip ezerlerse
Güzel kokmak
Kekik misali
Lavanta çiçeği misali
Fesleğen misali
Itır misali
İsâ misali
Yunus misali
Tonguç misali
Nâzım misali
Bedri Rahmi Eyüboğlu
Ama biçimine getirip ezerlerse
Güzel kokmak
Kekik misali
Lavanta çiçeği misali
Fesleğen misali
Itır misali
İsâ misali
Yunus misali
Tonguç misali
Nâzım misali
Bedri Rahmi Eyüboğlu
Etiketler:
Bedri Rahmi Eyüboğlu,
Şiir
11 Mayıs 2007 Cuma
EDEMEDİYSE DE BİR ÇOK ŞEY, BOŞ BOŞ UZAKLARA BAKMAK ADAM EDECEK GİBİ BENİ...
Boşluğun, düzlüğün, hiçliğin, hiçbir şey ve hiçkimsesizliğin uydurma karşılıkları varmış sözlüğümde. Şimdilerde geçmişten kalma pek çok hatam gibi bunları da düzeltiyorum...
Günler değil haftalardır tek bir damla yağmurun düşmediği buralarda bilmem ne köyünün yağmur duası yapacağını duyar duymaz koşarak oraya gidesim geldi ama yabancıları buralarda nasıl ağırladıklarından emin olamadığım için daha bildik kapılara yöneldim....
Kaybolmayacağımı biliyorum. Yerdeki ayak izlerini takip ettiğim sürece en azından bir cesede rastlama ihtimalim var. Hayatın basit ama dokunulmaması, düzeninin bozulmaması gereken hayaller bütününden oluştuğuna inanmamı sağlayacak pek çok delilim olsa da jüri tam bir uzlaşmaya varmadığı sürece kurcalamaya devam etmeye niyetliyim...
Günler değil haftalardır tek bir damla yağmurun düşmediği buralarda bilmem ne köyünün yağmur duası yapacağını duyar duymaz koşarak oraya gidesim geldi ama yabancıları buralarda nasıl ağırladıklarından emin olamadığım için daha bildik kapılara yöneldim....
Kaybolmayacağımı biliyorum. Yerdeki ayak izlerini takip ettiğim sürece en azından bir cesede rastlama ihtimalim var. Hayatın basit ama dokunulmaması, düzeninin bozulmaması gereken hayaller bütününden oluştuğuna inanmamı sağlayacak pek çok delilim olsa da jüri tam bir uzlaşmaya varmadığı sürece kurcalamaya devam etmeye niyetliyim...
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)