Her zaman yapılacak daha iyi bir şeyler vardır ama ben onların peşinden koşmam. Onüç yaşımdayken doktorum koşmamı yasaklamıştı. Sonra, muhtemelen, bu yasağın sona erdiğini bildirme gereksinimi duymadı ve ben, topal kalacağım korkusuyla, günden güne daha da ağır adımlarla yürür oldum. Kekeleyerek yürüyor ve zamanımın çoğunu bir yerlere geç kalmamak için uykumdan tasarruf ederek geçiriyordum.


Uyku akrep burcudur. Onunla ilişkinizde, eğer ona sadakatsizlik ettiğiniz gibi bir his uyandırırsanız, intikamını çok feci alır. Hiç ihtiyacınız olmadığı bir anda sere serpe yatarken karşınızda, peşinden koşmaya başladığınızda kaybolur ortadan. Nazlı ama kincidir. Üstelik affetmez ve asla, sizi yeterince süründürmeden terk etmez!

TAHAMMÜL ve MÜSAMAHA

Başka biri için terk edilmediğim, sade 'vazgeçilen' olduğum ilk günden itibaren aşk ilişkisinde ustalaşmak konusunda heveslendim. Öğrenme biçimim hep 'bütün hataları en baştan tek tek yapmak' olduğundan; bu, ustalaşma hevesi ve gayretinden ziyade, yeteneksizliğin zirvesi olarak algılandı, dışarıdan ya da karşıdan bakıldığında...

Ben de sesimi çıkarmaktan imtina edip bir tür 'gizli görev'e atadım kendimi. Bir gün, birdenbire ve muhakkak, o ideal adam ortaya çıkacak! Ancak, bu vaad edilmiş biri olmayacak, vaad eden olacak. Yani, yeni bir yaşama ve yorumlama biçimi; o'nun varlığıyla, kendiliğinden doğup ilk adımlarını, ilk sözlerini, ilk gülüşlerini bulaştıracak yer yüzüne ve yeni zamanın yeni hastalığını sunacak insanlara ve sonra başka bir gün, birdenbire ve muhakkak, başka bir adam silbaştan yalanlayana dek beni, bu böyle sürüp gidecek...

"Zamane hastalıkları"nın en başında gelmiştir her daim aşk. Hasbelkader, nefes aldığımız bu zamanda da durum aynen böyle süre gitmekte. "Zamane adamları" ve "zamane kadınları" suyun içindeki balık gibi sudan habersiz ve balığın doğası gereği boğulma tehlikesinde olmaksızın yaşayıp dururlarken; benim gibi 'kara insanlar/ı', bırakın suyun içine karışmayı, arada sırada yüzmeye bile cesaret edemiyorlar. O halde, ya karadakilerin kendi yetersizlikleri içinde çoğalmaları gereksinimi vardır ya da sudakilere 'kara'daki hayatı vaad edip evrime teşvik etmek gereksinimi...Kim, hangi hastalıkla halvet olmak istiyorsa, elbette ki olabilir...

Benim seçtiğim yolsa, geçmiş zamandan bugüne; sızısı ve sızıntısı en az olandır. Tahammül ve müsamahanın şemsiyesi altında ıslanmaktır...Bunun da bir gün, bir tür "zamane hastalığı" olması olasılığı vardır. Bunun için, tüm özverim ve sabrımla suyun karanlığına karışmayı reddedip karanın aydınlığı ve kuraklığında dolaşmaya devam ediyorum. Tek güvencem, tek inancım, bir gün birilerine rastlamak!

Tabii, benim de bir balık olma olasılığım var; balık hafızam, balık düşlerimin rüyalarıdır belki de bunlar...Kimse bilmiyor!..

ANNEMİ ÜZMEK İSTEMEZDİM AMA...HERKES DE DOKTOR, AVUKAT OLACAK DEĞİL YA!..

"Kara sevda mı çekiyorsun yoksa?" diye soruyor annem. Sevdaların en karası değil belki...Ama evet, kara bir sevda!..

Üzgün bakıyor oğlunu seven gözleri. Biliyor çünkü, bunun hastalıkların en ölümcülü, en çaresizi olduğunu...Bir şey gelmiyor elinden.

Hem herkes de doktor, avukat, öğretmen, mühendis olacak değil ya, n'apsın, aşık doğmuş onun da çocuğu...

Veda

Zaman bizi çoktan aştı sevgilim

Tırnaklarımızdaki tütün kokusu

Yeşerdi gözlerimizde

ve kalbimizde...

Güray ONOK

Rüya Pos(t)ası

"Gözlerin gerçekte ne renk?" diye sordu. Az önce, aynı soruyu ben ona sormuştum ve "kırmızı" demişti. Gözlerinin kırmızı olduğuna inanmıştım. Şimdi, ona ne cevap verirsem vereyim inanmayacak...O halde, "sen nasıl istersen..."

- Mavi olmasın...Yeşil de olmasın...Bilmiyorum ki!..Seçeneklerim neler?

Ona sunacak seçeneklerim yoktu. Hem, ne sunarsam sunayım sonunda vazgeçecekti ve benim üstüme kalacaktı cinayet. Ne yaparsam, adil olmayacaktı! Başımı iyice kucağına gömdüm. Yeterince sokulabilirsem, yeterince koklayabilirsem, yeterince soluyabilirsem...Hayır! Hiçbir şey yetmez...Teslim olmaktan vazgeçmiştim ama tek başımaydım. Bu işgalden sağ çıkamayacaksam..."Yetiş bana!" dedim ve birden ayağa fırlayıp koşmaya başladım. Gelmedi peşimden. Koştum koşabildiğim kadar. Saatler mi, dakikalar mı? Belki de saniyeler...Artık başka bir ülkedeydim. Başka bir ülke, başka bir gün, başka bir şehir. Başa sarmak için güzel fırsat!

"Mavi, yeşil, ela ve kahverengi" dedim. Anlamayacağını biliyordum. "Babamın gözleri yeşil, annemin kahverengi, babaannemin mavi, dedelerimin ve anneannemin ela...Benim de bunların karışımı. Hala, gözlerime kimse bakmadığı için cevabı bilmiyorum..."

"Aynaya bakmadın mı hiç?" diye sordu. "Hayır." dedim. "Kim olduğumu görmekten korkuyorum." Bir an merakla baktı, sonra vazgeçti. Uzanıp göz kapaklarımı kapadı. "Sen korkuyorsan ben de korkmalıyım..."

Güray Onok Artislik Olsun Diye mi Yazar?

9 yaşımı görseydiniz, kesin bilim adamı olacak bu çocuk derdiniz. 10 yaşımı görseniz, besteci olacağıma kesin kanaat getirirdiniz. 11 yaşım bi halta benzemiyordu, çeteler, sustalılar, yol kesmeler ve hesaplaşmalarla doluydu, hiç de umut vaad etmiyordu. 12 yaşımda, çok iyi bir tüccardım, size ihtiyacınız olmayan her şeyi satabilirdim ta ki aşık olana kadar. Aygül dedikten sonra, sadece aşık olabildim ve başka hiçbir şeye yaramadım...

Nobel konuşmamı da o günlerde hazırlamıştım. Nobel olmazsa Prix Medicis, o da olmadı gidip dünya kupasını çalacaktım. Dünya kupasını çalarken yakalanıp da ifade olarak nobel konuşmamı okuduğumu düşler ve gülerdim bol bol...Hayat, kimsenin elinizden alamayacağı çok güzel bir oyuncaktı...


"Sanat sanatçıdan yetenek değil yapıt ister" der Stanislaw Lec. Ben bunu hep yanlış anladım ve hala da bu yanlış anlama yüzünden keçi inadıyla başyapıtlar peşinde koşmaktayım. Hiçbir şey olmazsa da, ki bu hep göz önünde bulundurduğum bir seçenektir, Casanova'yı kıskançlıktan çatlatan bir oto biyografi yazarım, olur biter:"Madagaskar Çok Uzakta!" Bunu da Madagaskar'da yazmak konusunda kararlıyım...


Sinema da zamanında epeyce heyecanlandırmıştır beni. Almodovar için yazdığım 99 yıl süren bir saklambaç hikayem var. Bir gün, en azından afişini hazırlayıp sokaklara asacağım: "100...Bir Pedro Almodovar filmi...Yazan: Güray Onok" Eğer soygun planlarımı kusursuzlaştırabilirsem belki bir gün başka birine çektiririm. Yinede "Bir Pedro Almodovar Filmi" yazarım afişine...


Güray Onok, yazının cehenneminde terfi beklemeye devam ediyor...Rol kesiyor mu peki? Becerse, şüphesiz keserdi...Siz yapmaz mıydınız?..

DERLEYİP TOPLAYALIM

Hayatta bir derdi olanlarla, hayatla bir derdi olanlar üç aşağı beş yukarı aynı kişilerdir. Çünkü hayat dediğimiz yer hep başkalarından ibarettir. Çok nadir de olsa sırtımı dönebilirim ben oraya. Bu; bir soba ve biraz da kestanem varsa eğer, güzel bir şey olabilir.

Hala kar yağmasını bekliyorum ama karın bana ne verebileceğini de bilmiyorum. Biraz daha sürerse bu kuru soğuk, sanırım mekan değiştirmem gerekecek. Zaten hep saplantılı bir insan oldum ama saplantılarımın dibine vuramadan alıp durdular benden onları. Gerçekten 'denedim' diyebilirim ama başarıp başaramadığıma dair kurduğum her cümle tahminden ibaret olur.

Geçmiş, şu an ve gelecek bu kadar özensizce dizilimişken ard arda tarihten dersler almak neye yarar ki?! Her mücadele en az bir insanla yapılıyorken ve her insan böylesine benzersizken, tecrübe dediğimiz şey sadece geçmişten bahsetmek olabilir...

Sabit değişken diye bir şey çalındığını hatırlıyorum kulağıma. Sanırım o benim...Değiştikçe sabitleşen sabitleştikçe değişen biriyim. Henüz dile gelmemiş fiillerin peşinde koşuyorum. Bu gerçekten size de tavsiye edebileceğim bir deneyim. Evrenin tüm uçlarına dokunabilmek! İşte bu!.. İnsanoğlunun yanlışlarını keşfetmek durmadan... Yanlış bir insanı doğrulamanın ne kadar zor ama uğraşılası bir şey olduğunu görmek, öğrenmek ve uygulamaya çalışmak! Ama hayat; yani başkaları girdikçe işin içine, sizin açmaya çalıştığınız çileyi oyuncak sanıp karıştıran afacan kediler, işte onlar, sevsem mi yoksa eğitmeye mi çalışsam, bunu düşünüp bir karara varamazken bu halin kendini durmadan çoğaltması! Ve benim yamalarımın, özensizce dikildikleri için durmadan patlayıp durması...İşte orası! Bakın, göreceksiniz...