Çocukluğuma uzanan çok derin kökleri vardır yükseklik korkumun. Her baş etmeye çalıştığımda, anında beni yere serer… Bozdoğan Kemeri’nin altı üstü 3-4 metrelik, kolay kolay kimsenin gözünü korkutmayan yüksekliği ile bile baş edemeyip; zavallı, hatta komik durumlara düşürmüştü beni…
“Ne olacak ki canım? Yükseklerde gözüm yok zaten...” derdim. Demez olaydım!
Çocukluğumdan beri; kapalı, dar yerleri severim. Masa altlarında, yüklük üstlerinde büyümüş bir çocuğum. Küçük, kapalı yerlerde kendimi, çoğunun aksine oldukça rahat hissederim.
İstanbul’dan Rize’ye çizdiğim alternatif rotalar içinden; bir an gaza gelerek mi demeli, beterden kaçarken beterin beterine koşmaktan mı ne, Trabzon’a kadar uçakla gidivereyim dedim…
Demez olayım mı?..
Uçağın kapalı ve dar atmosferinin rahatlığı pek hoştu doğrusu. Tabii sadece uçak piste çıkana kadar…
Vaktiyle, “Hayatta uçağa binmem!..” demiştim ya, her ne için kursam bu cümleyi, sanki illahi kader vermek zorunda ağzımın payını… Ahh!.. Aptal çocuk. Kapasana artık çeneni. Hiç mi ders almadın?!
Uçak yerden kesilir kesilmez beynimde sikişen fillerin ortasına fare dalmış gibi oldu. Düşünmek mi? O da ne?.. Mantığım ücretsiz izne çıktı ve kapadığım gözlerime rağmen uçağın yerden yükseldiği her metreyi hissedebiliyordum. “Ama ben kapalı yerleri çok severim” demeye çalışmama rağmen olmuyor, olmuyordu…
Allahtan hava kararmıştı ve şehrin aydınlığını birazdan geride bırakacaktık. Hafifçe gözlerimi araladım. Yanımdaki adam sanki sadece camdan dışarı bakmak için yaratılmıştı ama her neyi görmeye çalışıyorsa, belli ki başarılı olmakta zorlanıyordu… Rahatlayıp açtım gözlerimi. Başımı hafifçe geriye yaslamamla beraber sağ taraftaki camlardan şehrin ışıklı yollarını gördüm. Üstelik tek ayağı kırılmış bir masa gibi yamuktu görüntü. Gözlerimi sıkıca kapadım…
Bir süre sonra herhangi bir eğim hissetmez oldum. Gözlerimi açtım. Camın dışında kesif bir karanlık vardı. Ohhh!
“Ben… Severim kapalı, küçük yerleri….”
Hadi oradan!..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder