Çektiğimiz acılar kadar değerli olacağımızı mı sanıyorduk? Belki de... Saf çocuklardık. Üstümüze ne yıkılsa altında kalıyorduk.
İstanbul çoktan keşfedilmiş ve hatta fethedilmiş bir şehirdi. Önemli değil... Yinede tadına baktık. O zamanlar yaşlı ve çirkin bir orospuya benziyordu ama biz yinede yumulduk dudaklarına, soluksuz kalana, dudaklarımız morarana kadar öptük... Bazen hijyenik prensesler bile oldu yanımızda, tebdil-i kıyafet, ellerinden tutup sokaklara indirdik onları, ta uçlara kadar götürdük ve tabii ki onlar geri dönerlerken, biz, ısıtılmış kamalarla adlarını derimize kazıdık... Bir şeye benzemiyorsak şimdi, ondandır...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder