Herşey gözlerimin önünde olduğu için, olup biten herşey köylülerin ağzına sakız olduğu için çok net hatırlıyorum o günleri.
Bir düğün mevsimiydi. Komşumuzun bahçesindeki düğün en çakırkeyif saatlerine gelmişti. Biz, sıpalar, çoktan yorgun düşmüş, gerilere, duvar kenarlarına çekilmiştik. Bir kaç adam -gizli bir şeyler çevirdikleri her hallerinden belli oluyordu-fısıldaşa fısıldaşa bir köşeye çekildiler. Bir kaç dakika sonra içlerinden ikisi bellerine etekleri geçirmiş, ellerinde ziller göbek atan kalabalığın ortasına daldılar.
"Ayy! Herif." diye bir çığlık duyuldu. Çığlığı atan kadın fenalaşıp yere kapaklandı. Etrafındakiler tutup kaldırdılar kadını. "Boyu devrilesice! Boyu devrilesice!" diye söylenirken kadın, koluna giren arkadaşları sakinleşsin, kendine gelsin diye düğün evine soktular kadını. Göbek atan kalabalık da bu iki köçeğe meydanı açıp kenarlara çekildiler.
Haklarını vermek lazım, gerçekten iyi dans ediyorlardı. İnsanların yüzündeki alaycı ifade onlar karşılıklı göbek attıkça hayranlığa dönüştü...
Bu iki adam -ki o zamanlar 30'lardan 40'lara yuvarlanıyordu sanırım yaşları- evvel zamanda köçeklik yaparlarmış. Uzun bir süredir de yapmıyorlarmış. İçlerinden gelmiş, canları çekmiş ki davet falan beklemeden atılmışlar ortaya. 40-50 hanelik bir köyde yeri yerinden oynatmak için fazlasıyla yeterli olmuştu bu cüretkar hareketleri.
O yaz, o düğün mevsimi üç beş düğünde daha göründüler. Bu kez tabii ki davetli olarak sahne aldılar. O zamanlar kavrayamamıştım durumu. Şimdi cesaretlerine hayranlık duyuyorum. Bunu sadece keyif için yapan ve bundan ne kadar keyif aldıkları gözlerinden okunan o iki adam canlı olarak izlediğim ilk ve son köçeklerdi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder