Bu kalabalığın ve bunca yalnızlığın, çaresizliğin, susamışlığın, susuz kalmışlığın içinden bir avuç insanı koyup cebime yeniden yollara düşüyorum ama bu sefer yerleşmek için; kendi hayatımın, kendi bahçemin tenhalığına, sessizliğine ve rahatlığına...Bir fincan kahve! Başka bir şey istemiyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder