bütün inanların temeli sevgidir. her kim bir veya kimseyi severse ona inanmış, boyun eğmiş, kulluk etmiş olur. kulluk, sevginin yedi derecesinden biridir ki ilk adımda dostluk başlatır. bu dereceler ezeli 'ilgi' den doğar, ilgiyi 'sevgi' takip eder. sonra 'tutku', 'aşk', 'şevk', ve 'kulluk' diye devam edip ebedi 'dostluk' ta nihayet bulur. iyi veya kötü, yararlı veya zararlı her türlü sevginin bir etkisi, sonucu, meyvesi ve hükmü vardır. çoşku, zevk, özlem, yakınlaşma, ayrılma, uzaklaşma, terk etme, sevinme, üzülme, ağlama, gülme...
hepsi sevginin etkileri ve halleridir. kişi sevgi basamaklarında sürekli bir kazanç ve güç kazanarak ilerlemelidir. belli bir yol aldıktan sonra sevgi yüzünden ağlasa da, gülse de, sevinse de, üzülse de; hatta sıkılsa yahut çoşsa da bundan yara görür. nitekim sevgiden uzaklaştığı zaman bunun tersi olacak, her halden üzülecektir. akıllı insan kendisine zara verecek sevgiyi istemez.
hakikati sevmek, babacım, sevginin en güzelidir. çünkü hakikat mutlak güzellik' ten doğar ve bütün güzellikler o' nun güzelliğinden bir ilham taşıdıkları için sevilirler. hakikati ayırt etmeyi bilirsen sevgiliye karşı sevgide ortak edinmemiş olursun. sevgiliyi sevmek, sevgilinin sevdiklerini sevmek, sevgili için sevgi yolunda sevmek, sevgiliyle birlikte sevmek, bunların hepsi insan tabiatına uygundur.
bu dediklerimi büyüyünce daha iyi anlayacaksın, amma şimdilik sevgiyi su farz et. ona ulaşmak zevk, ayrı kalmak acı verir insana!"
şah sultan - iskender pala
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder