Bu kalabalığın ve bunca yalnızlığın, çaresizliğin, susamışlığın, susuz kalmışlığın içinden bir avuç insanı koyup cebime yeniden yollara düşüyorum ama bu sefer yerleşmek için; kendi hayatımın, kendi bahçemin tenhalığına, sessizliğine ve rahatlığına...Bir fincan kahve! Başka bir şey istemiyorum...

ARTURO BANDİNİ! GEL KURTAR BENİ!..

Çöle baktım. Çölü seyrettim uzun uzun. Çöle bulandım, çöl oldum... "Dudaklarım neden çatlak?" diye sordum. Bu soruyu ancak ben sorabilirdim, sırf bu yüzden sordum. Oturdum ve 'uyuma beni!' diyen gecelerle uykusuzluğumu tokuşturdum. Gel ve beni buradan çıkar Bandini! Eseri olalım esiri olmadıklarımızın...

Yeryüzündeki bütün vakitleri değil belki, ama bütün akşamları anımsamak isterdim.